Życie po śmierci

Śmierć, wielu się wręcz wzdryga na sam dźwięk tego słowa. Wiele ludzkich lęków opartych jest naśmierci. Śmieć towarzyszy ludziom od zawsze. Kiedyś lepiej rozumiana nie budziła tylu emocji co dzisiaj. Dziś nie zabiera się dzieci na pogrzeby myśląc, że oszczędza im się traumy. Pozbawiając ich obcowania z tym co naturalne. Często spowodowane jest to lękiem przed tym co jest tam po drugiej stronie. Nakarmieni przekonaniami o ogniu piekielnym, o tym że tam już nic nie ma, rozpływasz się w nicości przestając istnieć. Gdyby tak było. Gdyby ludzka dusza przestawała istnieć to czy mielibyśmy do czynienia z cudem rozmowy ze zmarłymi ? Wiele razy słyszy się jak ktoś mówi o obecności swoich nieżyjących przodków w życiu. Babcie przychodzące w snach.. Często możesz mieć poczucie ochrony i opieki czując, że nic Ci nie grozi. Ja tak miałam przez całe życie. Czułam obecność mojej zmarłej babci, która zawsze była kiedy tego potrzebowałam. Nasi przodkowie nie leżą na cmentarzach. Tam są pochowane ich ciała w obrządku który bardziej jest potrzebny żyjącym niż umarłym. Kiedyś lubiłam chodzić na cmentarz, dawało mi to wyciszenie poukładanie myśli i swojego rodzaju spokój. Boimy się tego co nieznane, owiane tajemnicą. Jak posłuchamy ludzi którzy przeżyli śmierć kliniczną  nie słyszymy o ogniu piekielnym. Te opowieści mówia o świetle, błogości i szczęściu jakie temu towarzyszy. Jesteśmy istotami wielowymairowymi, ponadczasowymi i nieśmiertelnymi. Każdy z nas posiada nie tylko ciało fizyczne, ale równiez ciało astralne które jest wieczne. Śmierć jest iluzją końca.